Po którymś z kolejnych wypadów do dzikich krajów, wróciłem do Polski i znalazłem sobie robotę przez neta. Francuz, jego siostra i koleś, który ją posuwał (o tym dowiedziałem się później), zaproponowali mi robotę. I choć liczyłem, że wskoczę na miejsce tego ostatniego, okazało się, że będę pracował nad startupem dla inwestorów.
Wielu podróżników zastanawia się, czy warto pić w podróży. Zewsząd usłyszysz głosy, że przecież nie o to chodzi w podróżowaniu. I po co w ogóle dokądś wyjeżdżać, skoro i u siebie w domu można wlać w siebie tyle wódy, ile wieloryb wody jak ziewa.
Co za nonsens… Przecież o to chodzi w podróżowaniu. Wyrzuć takich ludzi ze znajomych i zgłoś, że nie płacą abonamentu. A tym wpisem postaram się udowodnić, że chlanie w podróży jest jak najbardziej na miejscu. I że nic tak nie przywołuje wspomnień czaru, jak myśl o tym, jak się obrzygało nietuzinkowy zabytek czy skończyło na dołku w obcym kraju.
Dzisiejsza historia nie będzie o polityce. Już Wam nie zrobię takiego numeru jak ostatnio. Zostajemy w Himalajach, gdzie opowiem Wam o tym, jak trudne jest przejście przez przełęcz na wysokości 5400 m n.p.m. Szczególnie jeśli jesteście sami, napadało pół metra śniegu, nie macie wody, a śnieg nie smakuje już jak w dzieciństwie. To była droga przez piekło.
Historia będzie kontrowersyjna. Jeśli śledzisz tego bloga od dłuższego czasu, to pewnie Cię to nie dziwi. Oto napisałem historię o tym, jak wyruchać Nepalkę…
Po kilku dniach odpoczynku po Annapurnie, zamordowaniu niewinnych i wymuszeniu kilku haraczy postanowiłem iść pod Mount Everest. Trekking zdecydowanie bardziej wymagający, tym bardziej jeśli po drodze tracisz wzrok. Dopadła mnie karma za dowcipaski w ośrodku masażu niewidomych.
